Dom (1980–2000)
Wielopokoleniowa saga warszawiaków od odbudowy po transformację. Wzrusza empatią dla zwykłych ludzi: przyjaźnie, wybory moralne i drobne radości w cieniu wielkiej historii składają się na intymny portret powojennej codzienności.
Stulecie Winnych (2019–2023)
Rodzinna opowieść przez burzliwy wiek XX. Emocje biorą się z lojalności, poświęcenia i kruchej nadziei; każda generacja dźwiga swój ciężar, a rodzina pozostaje portem w sztormie wydarzeń.
M jak miłość (2000– )
Popularna saga obyczajowa, w której widzowie dojrzewali z bohaterami. Wzrusza tym, co najbliższe: choroba, pojednanie, drugie szanse, codzienna czułość i trudne decyzje, jak u „naszych” sąsiadów.
Bez tajemnic (2011–2013)
Intymne sesje terapeutyczne, gdzie pękają pancerze i wychodzą na jaw stare rany. Porusza prawda dialogu i świadomość, że czasem wystarcza uważne słuchanie, by zaczął się proces gojenia.
Wielka woda (2022)
Fabularyzacja powodzi tysiąclecia. Wzrusza podwójnie: skala katastrofy spotyka indywidualne dramaty i gesty solidarności; woda odsłania winy, ale też umożliwia odkupienie i nowe początki.
Czarnobyl (2019)
Zapis katastrofy i ludzi, którzy zaryzykowali wszystko, by ograniczyć skutki. Porusza cichym bohaterstwem i czułością wobec „niewidocznych” – techników, ratowników, rodzin stojących obok tragedii.
The Leftovers (2014–2017)
Świat po niewyjaśnionym zniknięciu 2% ludzkości. To medytacja o żałobie i sensie: wzrusza pytaniem, jak żyć bez odpowiedzi, i pokazuje, że wspólnota bywa kotwicą w absurdzie.
Sześć stóp pod ziemią (2001–2005)
Rodzina prowadząca dom pogrzebowy konfrontuje się z przemijaniem. Wzrusza akceptacją kruchości i jednym z najbardziej poruszających finałów w historii TV – życiowym, a nie melodramatycznym.
Tacy jesteśmy (2016–2022)
Wielowątkowa mozaika o rodzinie Pearsonów. Emocje biorą się z czułego pisania postaci, przeplatania czasów i motywu „małych wielkich” decyzji, które na lata kształtują nasze relacje.
Atypowy (2017–2021)
Dorastanie chłopaka w spektrum autyzmu i zmiany w jego rodzinie. Wzrusza normalizowaniem „inności” i humorem, który nigdy nie wyśmiewa – tylko zbliża ludzi do siebie.
After Life (2019–2022)
Czarna komedia o mężczyźnie uczącym się żyć po stracie żony. Porusza kruchością pod sarkazmem: drobnymi aktami dobroci, które nie rozwiązują wszystkiego, ale wystarczają, by wstać z łóżka.
Ostry dyżur (1994–2009)
Medyczny klasyk, gdzie rutyna zderza się z tragedią. Wzrusza empatią lekarzy i pielęgniarek, gdy „przypadek” nagle staje się kimś bliskim; śmierć i życie stoją tu o ścianę od siebie.
Chirurdzy (2005– )
Szpitalna opowieść o miłości, przyjaźni i stracie rozpisana na lata. Porusza konsekwencją: bohaterowie dojrzewają, ucząc się zostawiać to, czego nie da się ocalić, i wracać do siebie po kryzysach.
Opowieść podręcznej (2017– )
Dystopia o utracie praw i walce o podmiotowość. Wzrusza siostrzeństwem i niezgodą na dehumanizację – przyjaźń i upór bohaterek stają się aktem nadziei w beznadziei.
Kompania braci (2001)
Losy Kompanii E od Normandii po Niemcy. Porusza realizmem i braterstwem, w którym zwykli chłopcy stają się dla siebie rodziną; odwaga rodzi się tu z odpowiedzialności za obok stojącego.
Broadchurch (2013–2017)
Kryminał, który tak naprawdę jest dramatem wspólnoty po tragedii. Wzrusza empatią wobec rodziców i sąsiadów oraz pytaniem o to, czy zaufanie da się odbudować po niewyobrażalnej stracie.
BoJack Horseman (2014–2020)
Animacja o upadku i próbie odkupienia. Porusza szczerością wobec depresji i nałogów, ale też ciepłem, które przebija spod autoironii – pokazuje, że poprawa bywa kręta, lecz możliwa.
Ania, nie Anna (2017–2019)
Nowe spojrzenie na „Anię z Zielonego Wzgórza”. Wzrusza mieszanką traumy i zachwytu: dziewczynka z trudną przeszłością uczy dorosłych wrażliwości, a siebie – wiary w własny głos.
Downton Abbey (2010–2015)
Losy arystokratów i służby na początku XX wieku. Porusza cichymi dramatami pod elegancką fasadą: choroba, wojna, utrata statusu, a mimo wszystko – praca, godność i miłość.
Sprzątaczka (2021)
Historia młodej matki uciekającej z przemocowego związku. Wzrusza realizmem biedy i determinacją w walce o samodzielność; każdy mały krok jest zwycięstwem, które buduje nowe życie.
Dlaczego właśnie te? Bo – niezależnie od gatunku – stawiają człowieka w centrum. Pokazują, że wzruszenie nie jest słabością, tylko sygnałem, że coś naprawdę nas obchodzi: rodzina, przyjaźń, godność i prawo do drugiej szansy.
